In de commissie Sociale Zaken vroeg ik vandaag aandacht voor het psychisch welzijn van onze helden uit de zorg en hield ik een pleidooi voor een nieuw Sociaal Pact.
Al een aantal weken is ons land, met ons zorgpersoneel in de frontlinie, bezig aan een ongeziene sprint om de curve af te vlakken en ons gezondheidssysteem te sparen voor een catastrofe. Na de sprint lijkt een lange marathon te komen. Dat lezen we overal. Maar is die metafoor wel passend? Wie begint aan een marathon zonder te weten hoeveel kilometer die beslaat, welk parcours er wordt gelopen en wat de juiste schoenen zijn?
Want het is die onvoorspelbaarheid die corona zo zwaar maakt. De afwachting van verdere maatregelen. De wisselende cijfers. Het is duidelijk: het wordt een uitputtingsslag, ook mentaal.
We moeten daarom meer dan ooit aandacht hebben voor het psychosociale aspect, van het personeel, van patiënten en bewoners. Een glas water en roepende kennissen aan de zijlijn maakt een marathon draaglijker. In verschillende ziekenhuizen werd daarom een luisterlijn opgezet. Zorgpersoneel kan daarop beroep doen voor psychologische ondersteuning. Welke initiatieven neemt de regering om het welzijn van zorgverleners en bewoners te ondersteunen?
Ik wil ook even vooruitkijken naar de periode post-corona. Deze crisis heeft ons uit de business as usual gehaald. We moeten ons beginnen afvragen naar welke normaliteit we willen terugkeren. Ik zou graag naar een normaliteit willen teruggaan waar elke Brusselaar een vaste woonplaats, een dak boven het hoofd, een warme thuis heeft. De mensen op het terrein maken nu van nood wet om dak- en thuislozen te helpen. De bureaucratie wordt versoepeld, de schotten afgebouwd en de samenwerking versterkt. In een open brief in Le Soir vragen ze om een nieuw Sociaal Pact. Een pact voor het einde van dakloosheid. Laat daar ons samen werk van maken.
Mijn volledige tussenkomst met vragen en de antwoorden van de minister vind in het videoverslag .